– blog psychoanalityczny
Tabu zostało przełamane – słowa „powszechnie uważane za obraźliwe” zostały wyniesione na sztandary. Słowa, które do tej pory wydawały się zarezerwowane dla chamów i prymitywów, na dźwięk których więdły nam uszy i rosło nasze poczucie obrzydzenia i moralnej wyższości, nagle stały się tymi właściwymi, bo najlepiej wyrażają od dawna kumulowany gniew.
Zamówiłam dwie książki jako towar pierwszej potrzeby. Nie dało się w jednym internetowym sklepie, więc dwie przesyłki – jedna do kiosku, druga przez kuriera. Rano dostałam dwie wiadomości, że to dziś, więc szybko. Niedobrze, akurat dziś jestem w domu sama i pracuję. Tę z kiosku odbiorę po pracy, ale firma kurierska zapowiedziała doręczenie mniej więcej w czasie pracy z pacjentami. W długaśnym i pełnym niepotrzebnych informacji mailu w końcu znajduję numer telefonu do kuriera, dzwonię i proszę, by przyjechał w tym maleńkim marginesie czasu, kiedy już będę wolna. „Dobrze” – mówi.
Wiadomości o zarazie docierały do nas stopniowo. Z Chin, które są tak daleko. Potem z Włoch, już bliżej. Kolejne kraje, a my wciąż zdrowi? Napięcie rosło. Kiedy wreszcie u nas? Bo przecież nie jesteśmy odizolowaną od świata wyspą. 4 marca ogłoszono, że mamy pierwszego zakażonego. Ulga. Jesteśmy częścią świata.